۱- دانشجوی کارشناسی ارشد رشته پژوهش هنر دانشگاه مازندران
۲- معاون آموزشی دانشکده هنر و معماری دانشگاه مازندران
چکیده: (۱۰۳۴۸ مشاهده)
اثر خلاقانه، محصول تعامل تنگاتنگی است که میان بخش ناخودآگاه و خودآگاه ذهن برقرار می-شود. هنرمند به واسطهی دادههای انتزاعی و ذهنی به درک شهودیِ بدیعی از جهان پیرامون نائل میگردد و با یاری ابزارها و اسلوبهای از پیش آموخته، اثر هنری شکل میگیرد. در این مجال، قصد اصلی رسیدن به الگویی برای نقد تکوینی اثر هنری است. چه ساحتهایی در شکلگیری اثر هنری تأثیرگذار هستند؟ هر یک از ساحتهای مورد نظر چه مؤلفههای جزئیتری در خود دارند؟ به دلیل وسعت بحث، نظریه «ناخودآگاه» فروید به عنوان دیدگاه نظری مقاله انتخاب شده است. یافته-های نظری نشان میدهند، فرآیند خلق اثر توسط هنرمند محصول سه تاریخ متفاوتی است که به صورت توامان در ذهن وی اندوخته میشوند و با توجه به هر یک، امور مقدماتی معیّنی تکوین می-یابد. تاریخ جهان پیرامون مؤلف، که ناخودآگاه جمعی و خودآگاه جمعی را شکل میدهد. تاریخ هنر که اهمیت خود را در خوانشهای بینامتنی آشکار میکند و تاریخ شخصی هنرمند که خودآگاه و ناخودآگاه فردی وی را ایجاد کرده و نقش به سزایی در تکوین «فردیبودنِ» متن هنری دارد. در حقیقت این مقاله قصد دارد با نگاهی روانکاوانه به نظریاتی که با سه تاریخ فوقالذکر مرتبط هستند، یک مدل از فرآیند تکوین اثر هنری به دست دهد.
واژههای کلیدی: ناخودآگاه،
متن،
تاریخ،
تکوین
نوع مقاله:
نظری |
موضوع مقاله:
نظریه ادبی دریافت: 1393/9/18 | پذیرش: 1394/1/24 | انتشار: 1394/5/3