آروای۱ (۲۰۰۹) در کتاب به‌­سوی رده­شناسی صورت­های شعری۲ از دو گروه از متخصصان نام می­برد که به مطالعات وزن‎شناسی۳ می­پردازند. گروه نخست آن­هایی هستند که صورت­های عامیانه۴ را به­صورت میدانی مطالعه می­کنند و دیگری متخصصانی­اند که صورت­های فاضلانه یا آموخته شده۵ را به­صورت کتابخانه­ای بررسی می­کنند. از دیدگاه رده­شناسی این تقسیم­بندی به این دلیل است که صورت­های عامیانه از ساختار وزنی استفاده می­کنند که بر پایۀ تساوی زمانی۶ است؛ یعنی ضربه­های۷ سنگین دارند که معمولاٌ در صورت­های شعری فاضلانه وجود ندارد. درعوض، در صورت­های شعری فاضلانه، این تساوی­ها بر پایۀ مادۀ زبانی مانند هجا، تکیه، مورا و ... است. در شعر عامیانه، مادۀ زبانی وقتی اهمیت می­یابد که با تساوی­های زمانی ارتباط داشته باشد. رده­شناسی که آروای (۲۰۰۹) ارائه می­دهد، شامل چهار گروه وزن­شناسی زمانمند۸، وزن­شناسی نوایی۹، وزن‌شناسی شبه وزنی­۱۰ و وزن­شناسی بزرگ­ساختار۱۱ است. در این نوشته، وزن ۱۰۰ مصراع شعر کودکانۀ ترکی آذربایجانی رایج در کشور ایران را بررسی می‎کنیم و نشان می‎دهیم که شعرهای کودکانۀ ترکی آذربایجانی دارای وزن زمانمند هستند. این اشعار در قالب وزن‎های ارائه­شده توسط طبیب‎زاده (۱۳۸۲) از وزن‎های عامیانۀ فارسی قرار می‎گیرند. در قسمت دوم مقاله به بررسی تکیۀ وزنی این اشعار می‎پردازیم. در بررسی‎های مربوط به تکیۀ وزنی این اشعار بر اساس دیدگاه لازار (۱۹۸۵، ۲۰۰۷) و طبیب‏زاده (۱۳۹۲)، ابتدا همۀ مصراع‎ها را به شطرها، پایه‎های و هجاهای تشکیل­دهنده‎‎شان تقسیم کردیم. سپس، کمیت هجاهایی را که تکیۀ وزنی می‎گیرند بررسی کردیم. در انتها به این نتیجه رسیدیم که ۹۱% هجاهایی که در محل تکیۀ وزنی قرار می‎گیرند، هجای سنگین هستند و ۹% هجای سبک پایان واژه هستند که تکیۀ واژگانی می‎گیرند.

با وجود اختلاف‌نظرهایی که در دهه‌های اخیر در تعیین وزن اشعار شفاهی پدید آمده  است، می‌توان با اطمینان گفت وزن اشعار شفاهی وزنی تکیه‌ای ـ ‌هجایی است. شعر کار شاخه‌ای از اشعار شفاهی ا‌ست که هماهنگ با ریتم کار و با محتوایی سازگار با کار موردنظر، خوانده‌ می‌شده ‌است. کارگران و کارورزان برای رفع خستگی، تسهیل انجام کار، سرعت ‌بخشیدن به روند کار و مقاصد دیگر، این اشعار را به‌صورت گروهی و یا به‌تنهایی می‌خواندند. ما در این جستار با تعریف شعر کار و برشمردن اقسام و ویژگی‌های این گونۀ شعری، به تحلیل وزن اشعار کار از دو منظر عروضی و تکیه‌ای ـ هجایی پرداختیم و دریافته‌ایم که اشعار کار با پیروی از اوزان تکیه‌ای ـ ‌هجایی از پذیرفتن قواعد عروضی سرباز می‌زند و می‌توان ارتباط وزنی معناداری در میان وزن اشعار کار در حوزه‌ای مشخص یافت. همچنین، ترانه‌های کار با وزن کار موردنظر در هماهنگی است و بسته به ریتم و آهنگ کار اوزان متغیر می‌پذیرد.