---

Mahmood Fotoohi Roudmajani Associate. Professor Of Persian Language and Literature Ferdowsi University The literary text is actually multiple meaning and flexible for interpretation and this feature is created by figurative language and tropes. This article attempts to investigate how the tropes create ambiguity and suspension of meaning in the text; how they damage the ordinary language and deconstruct it again. For this purpose the article classifies the tropes on the base of their functions in making a gap between literary world and ordinary language. It discusses the tropes function separately in preparing depth meaning for the text. Finally it concludes that the eternality of text and its flexibility for interpretation somewhat come in to being from tropes and figurative language. Figurative language is essentially deconstructive, because it initially makes different meanings by altering the ordinary usage of language elements, and then denies the possibility of its purposed meaning. The literary text in each reading therefore damages its own structure and deconstructs itself by way of differentiation and suspension of the meaning and this way achieves its ability to make dialogues with different kinds of generation and to be flexible for different reading in history.

---

این مطلب نقد مقاله است و طبق روش مجله نیاز به چکیده ندارد. چکیده مقاله «هاله‌های موسیقیایی در معنای دو واژه در شعر حافظ1» بهتر از بخش «چکیده» در بخش «نتیجة‌« آن آمده است. متن نتیجه‌گیری را که همچون خود مقاله (دربردارنده حدود سه هزار واژه) کوتاه است در اینجا می‌آوریم: «با این‌که درباره موسیقی در شعر حافظ، بسیار نوشته شده؛ اما باز هم می‌توان ناگفته‌هایی در این زمینه یافت. در این مقاله دو واژه «حزین» و «کار» (کارعمل) که معنای موسیقیایی آنها از نظر پژوهندگان دور مانده است، مورد بررسی قرار گرفت و شواهد مربوط به آنها از شعر حافظ ارائه شد. توجه به معنای موسیقیایی این واژه‌ها می‌تواند خواننده را به ایهام تناسب ایجادشده به وسیله واژه‌های مذکور با دیگر واژه‌های بیت رهنمون سازد2 و بر لذت هنری وی بیفزاید» (اخیانی و بیرانوند، 1392: 124). پیش از هر چیز این پرسش پیش می‌آید که یافتن دو واژه سازنده ایهام تناسب در دیوان یک شاعر را می‌توان پژوهشی در اندازه مقالة‌ علمی-پژوهشی دانست؟‌ پرسش دیگر این است که اگر معنی غایب و سازنده ایهام تناسب (در اینجا: معنی موسیقایی) یکی از دو واژه در شعر حافظ را حافظ‌پژوهان در بررسی شعر او آورده باشند و ایهام تناسب واژه دیگر را نیز دیگر پژوهشگران با آوردنِ نمونه‌ها و گستردگی بیشتر، پیشتر آشکار ساخته باشند (چنان که در نقد پیش رو نشان خواهیم داد) آن نوشته کوتاه که با نثری گاه ناشیوا و لغزش‌های کوچک و بزرگ دیگر نگاشته شده چه ارزشی خواهد داشت؟