جستجو در مقالات منتشر شده
۱ نتیجه برای ابراهیمی لامع
مهدی ابراهیمی لامع، صابر امامی، سید محسن هاشمی،
دوره ۱۵، شماره ۵۹ - ( پاییز ۱۴۰۱ )
چکیده
بومی‌گرایی اصطلاحی مدرن است که درپی روند استقلال و رهایی کشورهای استعمارزدۀ شرقی از سلطۀ کشورهای استعمارگر غربی پدید آمد و هم‌زمان به حوزه‌های مختلفی ازجمله ادبیات داستانی راه یافت. با بررسی تعاریف متنوع این اصطلاح و شیوۀ کاربست آن‌ها در انواع پژوهش‌های ادبی، می‌توان دریافت که انتخاب هر یک از این تعاریف به سادگی می‌تواند روند پژوهش و نتایج آن را دچار تغییر یا انحراف کند. به دیگر سخن، نبود تعریفی دقیق و کاربردی از بومی‌گرایی را می‌توان مهم‌ترین چالش و کاستی پژوهش‌های مربوط به این حوزه دانست. به‌منظور دست یافتن به چنین تعریفی، این مقاله به روش توصیفی و تحلیلی، به واکاوی و ریشه‌یابی معنای بومی‌گرایی در ادبیات داستانی ایران از زمان مشروطه تا ۱۴۰۰ خورشیدی پرداخته است. بدین شیوه که در آغاز تحقیق، همۀ پیش‌فرض‌ها دربارۀ بومی‌گرایی نادیده گرفته شد؛ سپس این اصطلاح از جنبه‌های اجتماعی، فکری و ادبی مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که بومی‌گرایی با بومی‌نویسی و سایر مفاهیم مشابه از نظر معنا و کارکرد تفاوت دارد. همچنین در بازتعریف این اصطلاح، به‌عنوان مهم‌ترین دستاورد تحقیق، مشخص شد که بومی‌گرایی در ادبیات داستانی واکنشی دووجهی است که به‌طور هم‌زمان به مؤلفه‌های بومی و استعماری می‌پردازد.
