1
PhD student in Persian language and literature, Ferdowsi University of Mashhad
2
Professor of Persian literature, Ferdowsi University of Mashhad
3
St Antony's CollegeUniversity of Oxford
Abstract
One of the important features of the Constitutional revolution's literature is the linguistic and literally violence. This feature is seen in two fields: Intergroup and Extergroup. The first relates to internal disputes between literatures and the second is related to literary disputes with those in power of in society, both clerics and politicians. The essence of this violence is rooted in political turmoil in this period of contemporary Iranian history. This violence often originates from social issues not individual ones. As well as its field of publications is public newspapers. Improvisation and informality are other characteristic of this literature. An analytical study of these literary works reveals that there are several motives for their emergence: Political differences, Competitions for social status, Weaknesses in literary language, highlighting the moral weaknesses of the competitor. The socio-political reasons for this phenomenon are as follows: Political instability and the prevalence of the chaos, and insist on prejudice and disregard for the principle of tolerance.
Extended Abstract
Arrogance and harsh language are one of the main characteristics of the literature of the constitutional era. This amount of political sarcasm and sharp language is unique in the history of Iran. In other words, in no period of Iran's literary history has there been so much foul language that originated and was motivated by the world of politics. In fact, the literature of this era has a violent and warm nature and follows fast and emotional movements and is more in favor of revolution and rebellion than it is willing to restore and reform gradually. This extreme emotionalism unintentionally makes the language of the writer of this era sharp and fearless and makes him realize the destructive power of language. Thus, in the constitutional era, the element of satire is highlighted in its most reckless form. This is the manifestation of what should be called linguistic violence. The violence that is a symbol of the inner turmoil and the endless impatience that burns the writers of this period in its fire, blocks the way to any gradual reform or toleration of the opposing voice, and it is not satisfied except to destroy the previous constructions and try to build a new building.
Questions:
In analyzing the phenomenon of obscenity and understanding the motivations for its prevalence in this period, we will seek answers to the following questions: 1- What are the areas of occurrence of obscenity in constitutional literature? 2- What are the characteristics and motivations of obscenity in constitutional literature? 3- What are the social and political causes of profanity in constitutional literature?
Theoretical Framework:
The theoretical framework of this research is the theory of short-term society, which tries to explain the relationship between the state and the nation and other social aspects from the perspective of historical sociology. Based on the comparative study of Iranian and European tradition, this theory points out the important differences between these two cultures. Although this theory has not been formulated specifically in the field of literature, but considering the capacities that exist in this theory and also due to the deep connection between literature and politics in Iranian society, it can be used in this interdisciplinary research.
Fields: Obscenity in the literature of the constitutional era can be analyzed in two areas. The inner field means the conflicts of the writers towards each other and the outer field means the taunts and obscenities of the writers to the people of politics and religion and what is related to social issues.
Attributes: The main characteristics of this phenomenon in the constitutional era are: 1- Using it as a tool of political struggle. 2- Changing the media. 3- Informal literature.
Motives: The obscene motivations of writers in this era can be listed as follows: 1- Difference in political views. 2- Competition for popular popularity. 3- Weak and weak literature. 4- The moral vices of the speaker and the audience.
The social and political causes of the prevalence of this phenomenon from the perspective of short-term society theory:
In expressing the social and political causes of this type of literature, different causes should be mentioned; Including political instability and successive social crises, society's misunderstanding of concepts such as freedom and law, which ultimately leads to chaos in society. Abandoning tolerance and insisting on prejudice that narrows the field for rational interaction and acceptance of the opposite.
آرینپور، یحیی. (1351). از صبا تا نیما. 2 جلد. چاپ دوم. تهران: شرکت سهامی کتاب های جیبی.
ادیبالممالک، میرزاصادقخان امیری (فراهانی). (1312). دیوان کامل ادیبالممالک. به تدوین و تصحیح و حواشی وحید دستگردی. تهران: ارمغان.
افشار، ایرج. (1376). «تازهها و پارههای ایران شناسی (25)». کلک. ش 89-93 (مرداد –آذر 1376). صص 187-216.
امیدسالار، محمود. (1381). «دربارۀ فحش و فحاشی در زبان فارسی». ایرانشناسی. سال چهاردهم. ش 54(تابستان 1381). صص 341-350.
ایرج میرزا. (1342). دیوان اشعار. به اهتمام محمد جعفر محجوب. تهران: اندیشه.
بهار، محمدتقی (1336). دیوان اشعار بهار(ملکالشعراء). به کوشش محمد ملکزاده. ۲ جلد. تهران: امیرکبیر.
---------. (1372). تاریخ مختصر احزاب سیاسی در ایران. ۲ جلد. تهران: زوار.
---------. (1397). دیوان ملکالشعراء بهار. گردآوری سیدمحمود فرخ خراسانی. تهران: هرمس.
بهزادی اندوهجردی، حسین (1378). طنز و طنزپردازی در ایران. تهران: صدوق.
پیشوایی علوی، محسن؛ سرباز، حسن؛ رحمانی، سمیرا. (1394). «بررسی تطبیقی انتقاد اجتماعی در شعر محمود سامی بارودی و ملکالشعراء بهار». کاوشنامه ادبیات تطبیقی. سال پنجم. ش 19 (پاییز 1394). صص 47-67.
جوادی، حسن (1360). «طنز و انتقاد اجتماعی در ادبیات فارسی پیش از مشروطیت». آینده. سال هفتم. ش 5. صص 335-343.
حلبی، علیاصغر (1377). طنز و شوخطبعی در ایران و جهان اسلام. تهران: بهبهانی.
دهخدا، علیاکبر. (1362). مقالات دهخدا. به کوشش سید محمد دبیر سیاقی. تهران: تیراژه.
زرینکوب، عبدالحسین. (1361). نقد ادبی. ۲ جلد. چاپ سوم. تهران: امیرکبیر.
شادرویمنش، محمد. (1382). «طنز در آثار ادیبالممالک فراهانی». زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تربیتمعلم. ش 42 و 43 (پاییز و زمستان 1382). صص 131-147.
شفیعی کدکنی، محمدرضا. (1390). با چراغ و آینه، در جستجویِ ریشه های تحول شعر معاصر. تهران: سخن.
فاتح، حسن. (1376). «عارف قزوینی و محمدتقی بهار (ملکالشعراء)». ایرانشناسی. سال نهم. ش 3(پاییز 1376). صص 480-493.
فرجیان، مرتضی؛ نجفزاده بارفروش، محمدباقر (1370). طنزسرایان ایران از مشروطه تا انقلاب. ۳ جلد. تهران: بنیاد.
فرخی یزدی، محمد (1380). مجموعه اشعار فرخی یزدی. تدوین مهدی اخوت، م.ع. سپانلو. تهران: نگاه.
قائد، محمد. (1377). عشقی. تهران: طرح نو.
عارف، ابوالقاسم (قزوینی). (1381). عارف قزوینی (مجموعۀ آثار). تدوین محمدعلی سپانلو و مهدی اخوت. تهران: نگاه.
-----------------. (1388). خاطرات عارف قزوینی. به کوشش مهدی نورمحمدی. با مقدمۀ ایرج افشار. تهران: سخن.
-----------------. (1396). نامههای عارف قزوینی. به کوشش مهدی بهخیال. تهران: هرمس.
عشقی، محمدرضا. (1350). کلیات مصور عشقی. به کوشش علیاکبر مشیر سلیمی. تهران: امیرکبیر.
عنایت، محمود. (1369). «دهخدا و طنز سیاسی». کلک. ش 7 (مهر 1369). صص 19-31.
کاتوزیان، محمدعلی. (1372). صادق هدایت: از افسانه تا واقعیت. ترجمه فیروزه مهاجر. تهران: طرح نو.
--------------. (1379). دولت و جامعه در ایران، انقراض قاجار و استقرار پهلوی. ترجمۀ حسن افشار. تهران: مرکز.
--------------. (1380). تضاد دولت و ملت، نظریه تاریخ و سیاست در ایران. ترجمۀ علیرضا طیب. تهران: نی.
--------------. (1381). «کسروی و ادبیات». ایراننامه. شماره 78 و 79 (بهار و تابستان 1381). صص 171-193.
--------------. (1384). «طنز و تندزبانی سیاسی در دوره مشروطه». ایران نامه. شماره 87 و 88 (پاییز و زمستان 1384). صص 267-281.
--------------. (1398). ایرانیان، دوره باستان تا دورۀ معاصر. ترجمۀ حسین شهیدی. چاپ پانزدهم. تهران: مرکز.
--------------. (1399). اقتصاد سیاسی ایران، از مشروطیت تا پایان سلسله پهلوی. ترجمۀ محمدرضا نفیسی و کامبیز عزیزی. چاپ بیستوچهارم. تهران: مرکز.
کاسب، عزیزالله (1366). چشمانداز تاریخی هجو. تهران: مؤلف.
کرمانی، ناظم الاسلام. (1376). تاریخ بیداری ایرانیان. به اهتمام علی اکبر سعیدی سیرجانی. جلد1. چاپ پنجم. تهران: پیکان.
محمودی نوسر، مریم؛ رضوانیان، قدسیه. (1398). «بررسی چرایی و چگونگی ضدهنجار زبانی- اخلاقی در شعر بازگشت». شعرپژوهی (بوستان ادب). سال یازدهم. شماره ۱ (بهار 1398). صص 105-128.
مؤتمن، زینالعابدین. (1332). شعر و ادب فارسی. تهران: ابنسینا.
مؤید، حشمت. (1366). «هزل و طنز و شوخی در شعر بهار». ایراننامه. ش 20 (تابستان 1366). صص 596-624.
Katouzian, Homa. (2015). “Literature and Politics in Iran”. Iran Nameh. 30:2 (Summer 2015). XX-XLVII
Zarifian,M. , Yahaghi,M. J. and Katouzian,H. (2022). Analytical Study of the Characteristics, Motives and Socio-political Causes of Profanity in the Literature of the Constitutional Era. Literary Criticism, 15(58), 119-157.
MLA
Zarifian,M. , , Yahaghi,M. J. , and Katouzian,H. . "Analytical Study of the Characteristics, Motives and Socio-political Causes of Profanity in the Literature of the Constitutional Era", Literary Criticism, 15, 58, 2022, 119-157.
HARVARD
Zarifian M., Yahaghi M. J., Katouzian H. (2022). 'Analytical Study of the Characteristics, Motives and Socio-political Causes of Profanity in the Literature of the Constitutional Era', Literary Criticism, 15(58), pp. 119-157.
CHICAGO
M. Zarifian, M. J. Yahaghi and H. Katouzian, "Analytical Study of the Characteristics, Motives and Socio-political Causes of Profanity in the Literature of the Constitutional Era," Literary Criticism, 15 58 (2022): 119-157,
VANCOUVER
Zarifian M., Yahaghi M. J., Katouzian H. Analytical Study of the Characteristics, Motives and Socio-political Causes of Profanity in the Literature of the Constitutional Era. Literary Criticism, 2022; 15(58): 119-157.
Literary Criticism
