جستجو در:
دوره ۸، شماره ۳۲ - ( ۱۳۹۴ )
جلد ۸ شماره ۳۲ صفحات ۵۲-۲۹ |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Bayat H. Linguistic Relativity and the Perception of the Sky Color in Persian Poetry. LCQ 2015; 8 (32) :29-52
URL: http://lcq.modares.ac.ir/article-29-9245-fa.html
URL: http://lcq.modares.ac.ir/article-29-9245-fa.html
بیات حسین. نسبیت زبانی و درک رنگ آسمان در شعر فارسی. نقد ادبی. ۱۳۹۴; ۸ (۳۲) :۲۹-۵۲
استادیار دانشگاه خوارزمی
چکیده: (۱۳۶۹۰ مشاهده)
در ادبیات کلاسیک فارسی، بارها به رنگ سبز آسمان اشاره شده است، در حالی که بیشتر فارسی زبانان امروز آسمان را آبی رنگ می‌دانند. پژوهشگران مختلف تلاش کرده اند با پرداختن به جایگاه رنگ سبز در باورهای اساطیری، نجومی و مذهبی ایرانیان، وفاداری شاعران به سنت‌های ادبی و بیان شاعرانه و مبتنی بر مجاز، توضیحی برای این مسئله به دست دهند، اما از این واقعیت غفلت کرده‌اند که تداخل رنگ‌های سبز و آبی نه تنها منحصر به متون ادبی نیست و هنوز هم در مناطقی از کشور دیده می‌شود؛ بلکه پدیده‌ای جهانی است و در فرهنگ‌ها و زبان‌های نقاط مختلف جهان نیز مصادیق متعددی دارد. این مقاله پس از مرور رنگ‌های نسبت داده شده به آسمان در ادبیات فارسی، با اشاره به فرضیۀ نسبیت زبانی و آزمایش‌های انجام شده دربارۀ تاثیر زبان بر ادراک رنگ‌ها، به این نتیجه می‌رسد که فارسی زبانان در غیاب رنگ‌واژۀ مستقلی که بر تمام زیرمجموعه‌های رنگ آبی دلالت کند، این رنگ‌ها و از جمله رنگ آسمان را از خانوادۀ رنگ سبز به شمار می‌آورده‌اند. به نظر می‌رسد کاربرد رنگ سبز برای آسمان تنها جنبۀ نام‌گذاری نداشته و قدما تحت تأثیر نسبیت زبانی، از نظر ادراکی نیز رنگ آسمان را شبیه یا نزدیک به رنگ سبز می‌دیده‌اند.
دریافت: 1394/7/25 | پذیرش: 1394/9/7 | انتشار: 1394/10/1
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |