دانشگاه فردوسی مشهد
چکیده: (۵۴۹۱ مشاهده)
نویسندگان زن ایرانی نخستین تجربههای داستاننویسی خود را از روزنامهها و مطبوعات آغاز کردند. این پیشقراولان داستان مدرن فارسی در زمانهای زندگی میکردند که فرهنگ در حال عبور از وضعیت سنتی به مدرن بود. درست به همین علت داستانهای آنان ریشهای در حکایتپردازی سنتی و شاخهای در داستاننویسی مدرن دارد و آثار آنان از بهترین نمونهها برای نشان دادن تحول نظاممند ژانرهاست. نخستین داستانهای زنان به سالهای پیش از 1300 مربوط میشود و بر این اساس باید آنها را در کنار جمالزاده، از پایهگذاران داستان کوتاه فارسی بهشمار آورد. مسئله این مقاله درست در همین نقطه شکل میگیرد: چه ویژگیهایی در این داستانها هست که بر اساس آن بتوان آنها را از حلقههای گذار از حکایتپردازی سنتی به داستاننویسی مدرن بهشمار آورد؟ برای یافتن پاسخ باید به برخی پرسشهای مقدماتی دیگر هم پاسخ داد؛ مثل اینکه داستانهای مذکور در چه بافتی نوشته شدند، نویسندگان آنها چه کسانی بودند و چه نسبتی با گفتمانهای معاصر داشتند؟ اینها پرسشهای فرعی و اصلی ما در مقاله حاضر خواهد بود.
نوع مقاله:
پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
نقد نشانه شناختی دریافت: 1397/7/29 | پذیرش: 1397/7/29 | انتشار: 1397/7/29