دوره 15، شماره 57 - ( 1401 )
جلد 15 شماره 57 صفحات 180-147 |
برگشت به فهرست نسخه ها
جواد ستاری* 
1، حسن حیدری2 ، محسن ذوالفقاری2 ، مهرداد اکبری گندمانی3
1، حسن حیدری2 ، محسن ذوالفقاری2 ، مهرداد اکبری گندمانی3
1- دانشجوی دکترای ادبیات فارسی دانشگاه اراک ، sattari.j16@yahoo.com
2- استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اراک
3- استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اراک
2- استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اراک
3- استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اراک
چکیده: (2398 مشاهده)
«زشتی» مفهومی فلسفی است که در طول تاریخ، رویکردهای مختلفی به آن اتخاذ شده است. برخی آن را عدم و بعضی منفی، شر بنیادین، بی‌ارزش و بدشکل میپنداشتند؛ عده‌ای نیز آن را روی دیگر زیبایی و بخشی از هستی که قادر است وجوهی جدید از کل هستی را برملا سازد، می‌انگاشتند و بر نقش مثبت زشتی در برجسته کردن زیبایی تأکید می‌کردند. موضوع این مقاله ضرورت پرداختن به مفهوم زشتی در تحقیقات ادبی در قالب الگوی منسجم است. در این پژوهش، دلایل فقدان زشتی‌شناسی در تحقیقات ادب فارسی واکاوی و سپس فواید و کاربردهای زشتی‌شناسی توضیح داده شده و برای نمونه یک غزل حافظ بررسی شده است. نتیجۀ تحقیق نشان میدهد هرچند تاکنون حضور زیبایی‌شناسی در عرصۀ تحقیقات ادبی، غیبت زشتی‌شناسی را به‌دنبال داشته، درواقع زشتی‌شناسی روی دیگر سکۀ زیبایی‌شناسی است و بررسی این دو مفهوم جدا از هم نیست. در زشتی‌شناسی غزلیات حافظ، بسیاری از حقایق از دید شارحان و محققان پنهان مانده است؛ برای مثال کاربست زشتی‌شناسی در یک غزل حافظ گویای این است که غزل مورد بررسی برخلاف گفتۀ برخی محققان، انسجام و یکپارچگی دارد. درنتیجه کاربرد نظریۀ زیبایی‌شناسی زشتی در بازنگری این اثر الزامی است.
نوع مقاله: پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
فلسفه و ادبیات
دریافت: 1400/8/18 | پذیرش: 1401/4/10 | انتشار: 1401/4/10
دریافت: 1400/8/18 | پذیرش: 1401/4/10 | انتشار: 1401/4/10
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |