دوره 13، شماره 52 - ( 1399 )
جلد 13 شماره 52 صفحات 109-65 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی مشهد
2- استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی مشهد ، bameshki@um.ac.ir
3- دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی مشهد
2- استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی مشهد ، bameshki@um.ac.ir
3- دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی مشهد
چکیده: (2574 مشاهده)
منظومه شیرین و فرهاد یکی از نظیرههای خسرو و شیرین نظامی گنجوی است که سلیمی‌جرونی آن را در قرن نهم هجری سروده است. وجه تمایز این منظومه با پیش‌متن آن افزوده شدن درون‌مایه عرفانی به بستر غنایی روایت است. در این پژوهش سعی شده با استفاده از نظریه بیشمتنیت ژراژ ژنت و با تکیه بر تفسیر قصدگرا نشان داده شود ساختار روایی این منظومه در مقایسه با خسرو و شیرین نظامی گنجوی چه تغییراتی داشته و سلیمی‌جرونی چگونه توانسته است اندیشههای عرفانی خود را با عشق زمینی خسرو و شیرین پیوند دهد. با توجه به شواهد برون‌متنی و درون‌متنی و از طریق بازیابی قصد نویسنده ضمنی این نتیجه به‌دست آمد که سلیمی‌جرونی با کاربرد گشتارهای کمّی و کاربردی، روایتی خلاقانه پدید آورده است که در ژرفساخت خود، داستان سلوک عارفانه و گذر از صورت به معنا را نمایش میدهد. شخصیتهای داستان نیز متناسب با محتوای عرفانی منظومه و همسو با تکامل شخصیت قهرمان (خسرو) در مسیر رسیدن به مقام انسان کامل معنای رمزی یافتهاند. در این مقاله کوشش شده است با پُر کردن شکاف‌های روایی و کاستن از تناقض‌ها، به خوانشی از شیرین و فرهاد دست یافته شود که بتواند درنهایت معنای تعیّن‌یافته در ذهن نویسنده ضمنی را به‌شکلی هنجارمند آشکار سازد.
واژه‌های کلیدی: سلیمی جرونی – شیرین و فرهاد – بیشمتنیت – تفسیر قصدگرا – عرفان
نوع مقاله: پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
روایت شناسی
دریافت: 1399/4/2 | پذیرش: 1399/9/5 | انتشار: 1399/10/10
دریافت: 1399/4/2 | پذیرش: 1399/9/5 | انتشار: 1399/10/10
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |