دوره 13، شماره 52 - ( 1399 )
جلد 13 شماره 52 صفحات 168-139 |
برگشت به فهرست نسخه ها
فاطمه زمانی* 
1، محمد رضایی2
1، محمد رضایی2
1- استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه کوثر بجنورد ، zamani.fatemeh@ut.ac.ir
2- استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه سمنان
2- استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه سمنان
چکیده: (2189 مشاهده)
طرز «تزریق» یکی از سبکهای رایج و شناختهشده میانه سده دهم در شعر فارسی است که به اشعار مسلوب‌المعنی، مضحک، مهمل و هزلآمیز اطلاق میشده و اغلب با عباراتی مطایبه‌آمیز و الفاظی رکیک و گاه دور از هنجارهای اخلاقی معمول در شعر و نثر فارسی رواج یافته است. در بین شاعران تزریقگوی، فوقی یزدی که تمام آثار خود را در این سبک نوشته، با وضع اصطلاح «پرپوچ»، واژه‌ای فارسی و به‌مراتب گویاتر و رساتر از «تزریق» ارائه کرده است. وی در مقدمه «اطوزنامه» و درضمن اشعار خویش به مبانی فکری و مختصات ادبی این سبک اشاره کرده است که میتوان آن را مرام‌نامه شاعران «پرپوچگو» و به‌حقیقت نام اعظم معنازدگی دانست. در مقاله حاضر، ابتدا اصطلاح «پرپوچ» و دلالتهای معنایی و عوامل سازنده آن معرفی شده؛ سپس با تکیه بر اشعار فوقی یزدی، به مهم‌ترین عوامل رواج این سبک، همانند واکنش نقیضهآمیز به شاعران طرز خیال دور، مفاسد اخلاقی و نداشتن جهان‌بینی مرکزی، اشاره شده است؛ آن‌گاه مختصات ادبی پرپوچگویی، مانند هنجارشکنیهای زبانی، هزل و هجو، طنز، نقیضهگویی و کارناوال‌گرایی، واکاوی شده است.
نوع مقاله: پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
سبک شناسی
دریافت: 1398/9/2 | پذیرش: 1399/9/4 | انتشار: 1399/10/10
دریافت: 1398/9/2 | پذیرش: 1399/9/4 | انتشار: 1399/10/10
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |