دوره 4، شماره 13 - ( 1390 )
جلد 4 شماره 13 صفحات 170-143 |
برگشت به فهرست نسخه ها
محسن اسماعیلی* 
1، فاطمه کوپا2
1، فاطمه کوپا2
1- دانشجو
2- دانشگاه پیام نور
2- دانشگاه پیام نور
چکیده: (6203 مشاهده)
طبیعت سیاه و شعر معاصر فارسی
فاطمه کوپا
محسن اسماعیلی
چکیده:
یکی از ویژگی‌های طبیعت‌گرایی شعر معاصر فارسی، توجّه به جنبه‌هایی از طبیعت و جهان عینی است که به دلیل اشتمال بر فضاهایی نیمه روشن یا تاریک، مبهم، رازآمیز و ترسناک در خواننده تداعی‌گر ملالت، انزجار، تباهی، زوال و نیستی است. تصویرهایی از این دست در این پژوهش «طبیعت سیاه» نامیده می‌شود.
روی آوردن به «طبیعت سیاه» معلول تحوّلات فلسفی، سیاسی ـ اجتماعی و طرح اندیشه‌های نو در مباحث انسان‌شناسی و زیبایی‌شناسی دو قرن اخیر اروپاست. در نوشته حاضر ابتدا تأثیر هر یک از عوامل مذکور بر نگرش نوین طبیعت‌گرایانه شاعران مورد نقد و بررسی قرار می‌گیرد، آن گاه به چگونگی ظهور این پدیده در شعر فارسی پرداخته خواهد شد.
اولین نمونه‌های توجه به طبیعت سیاه را می‌توان در عصر مشروطه و در اشعار میرزاده عشقی مشاهده نمود. در شعر نیما طبیعت سیاه تعمیق و گسترش می‌یابد و در دهه‌های بیست و سی سیاه‌ترین جلوه‌های طبیعت را در اشعار شاعرانی چون فریدون توللی و نصرت رحمانی می‌توان یافت.
واژه‌های کلیدی: طبیعت‌گرایی؛ ارگانیسم پویا؛ زیبایی و والایی؛ شیءوارگی.
نوع مقاله: نقد عملی |
موضوع مقاله:
نظریه ادبی|نظریه تاریخ ادبیات|مکتبهای ادبی
دریافت: 1389/10/24 | پذیرش: 1390/6/24 | انتشار: 1390/8/2
دریافت: 1389/10/24 | پذیرش: 1390/6/24 | انتشار: 1390/8/2
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |