طبیعت سیاه و شعر معاصر فارسی

اسماعیلی, محسن; کوپا, فاطمه

جستجو در:

همه

صفحات وب

کتب

نشریات

مرکز نشر آثار علمی

نقد ادبی

دوره 4، شماره 13 - ( 1390 ) جلد 4 شماره 13 صفحات 170-143 | برگشت به فهرست نسخه ها

‎ 20.1001.1.20080360.1390.4.13.8.9

Mendeley

Zotero

RefWorks

esmaili M, kupa F. Dark nature and Contemporary Persian Poetry. LCQ 2011; 4 (13) :143-170
URL: http://lcq.modares.ac.ir/article-29-11555-fa.html

اسماعیلی محسن، کوپا فاطمه. طبیعت سیاه و شعر معاصر فارسی. نقد ادبی. 1390; 4 (13) :143-170

URL: http://lcq.modares.ac.ir/article-29-11555-fa.html

طبیعت سیاه و شعر معاصر فارسی

محسن اسماعیلی^*

¹، فاطمه کوپا²

1- دانشجو
2- دانشگاه پیام نور

چکیده: (6200 مشاهده)

طبیعت سیاه و شعر معاصر فارسی فاطمه کوپا محسن اسماعیلی چکیده: یکی از ویژگی‌های طبیعت‌گرایی شعر معاصر فارسی، توجّه به جنبه‌هایی از طبیعت و جهان عینی است که به دلیل اشتمال بر فضاهایی نیمه روشن یا تاریک، مبهم، رازآمیز و ترسناک در خواننده تداعی‌گر ملالت، انزجار، تباهی، زوال و نیستی است. تصویرهایی از این دست در این پژوهش «طبیعت سیاه» نامیده می‌شود. روی آوردن به «طبیعت سیاه» معلول تحوّلات فلسفی، سیاسی ـ اجتماعی و طرح اندیشه‌های نو در مباحث انسان‌شناسی و زیبایی‌شناسی دو قرن اخیر اروپاست. در نوشته حاضر ابتدا تأثیر هر یک از عوامل مذکور بر نگرش نوین طبیعت‌گرایانه شاعران مورد نقد و بررسی قرار می‌گیرد، آن گاه به چگونگی ظهور این پدیده در شعر فارسی پرداخته خواهد شد. اولین نمونه‌های توجه به طبیعت سیاه را می‌توان در عصر مشروطه و در اشعار میرزاده عشقی مشاهده نمود. در شعر نیما طبیعت سیاه تعمیق و گسترش می‌یابد و در دهه‌های بیست و سی سیاه‌ترین جلوه‌های طبیعت را در اشعار شاعرانی چون فریدون توللی و نصرت رحمانی می‌توان یافت. واژه‌های کلیدی: طبیعت‌گرایی؛ ارگانیسم پویا؛ زیبایی و والایی؛ شیءوارگی.

واژه‌های کلیدی: ارگانیسم پویا، زیبایی و والایی، شیءوارگی، طبیعت‌گرایی

متن کامل [PDF 3941 kb] (3469 دریافت)

بازنشر اطلاعات
	این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.